عاشقانه های بهنوش بختیاری و همسرش پربازدید شد + عکس

1403-07-30

۰ خواندن این مطلب 3 دقیقه زمان میبرد

عاشقانه های بهنوش بختیاری و همسرش پربازدید شد که در ادامه این بخش از فوتوسلفی عکس آن را مشاهده می کنید، با ما همراه باشید.

سرفصل ها

عاشقانه های بهنوش بختیاری و همسرش

بهنوش بختیاری، بازیگر کمدین سینما و تلویزیون که با وجود گذشت ۱۸ سال از زندگی مشترکش تاکنون عکسی از همسرش در فضای مجازی به اشتراک نگذاشته است، استوری را برای همسرش منتشر کرد.

بهنوش بختیاری در استوری خود برای همسرش نوشت:

فقط تو بودی و هستی که عاشقت بودم و خواهم بود عزیزم…

هجده سال شد که میمیرم برای تو و فقط تو همسرم

زندگینامه بهنوش بختیاری از زبان خودش

من در ۲۹ اردیبهشت ۱۳۵۴ در تهران به دنیا آمدم. کودکی‌ام مثل کودکی خیلی‌های دیگر با کلی امید و آرزو سپری شد. من هم مثل خیلی از هم نسلان و هم جنسانم به زندگی نگاه می‌کردم. با همان رویاهای دست یافتنی و دست نیافتنی.

بعد از گذراندن تحصیلات ابتدایی و راهنمایی و دبیرستان وارد دانشگاه آزاد شدم آن هم در رشته مترجمی زبان فرانسه.

این رشته را تا گرفتن مدرک کارشناسی در واحد تهران مرکز گذراندم و بعد با ورودم به دنیای سینما تمام چیزهای اطرافم تغییر کرد.

بگذارید ماجرای سینما را کمی مبسوط‌تر بگویم. من قبل از بازیگری به عنوان منشی صحنه به سینما وارد شدم.

در کنار آن در مدرسه «رسام هنر» یک دوره یک ساله تئاتر را هم زیر نظر خانم مهتاب نصیرپور گذراندم.

از خاطرات خوش آن سال‌ها می‌توانم به کار در پشت‌صحنه فیلم «مهمان مامان» استاد داریوش مهرجویی اشاره کنم که در سمت منشی صحنه در کنار سایر عوامل تولیدی این فیلم حضور داشتم اما در همان دوران هم سودای بازیگری و بازیگر شدن را در سر می‌پروراندم.

سرانجام سال ۱۳۷۵ بود که این فرصت برایم به وجود آمد و در مجموعه «هوای تازه» ساخته آقای محمد رحمانیان بازیگری را آغاز کردم و به عرصه جدیدی در دنیای سینما وارد شدم.

همان چیزی که گفتم سودایش را در سر داشتم و همین اتفاق باعث شد تا امروز بازی کنم و در کنار شما باشم و خیلی از شما من را به عنوان یک بازیگر بشناسید تا یکی از عوامل پشت صحنه فیلم. خواندن البته از نوع مجازش یکی دیگر از دغدغه‌های همیشگی‌ام بود.

در تمام این سال‌ها و در کنار بازیگری کلاس‌های آوازم را رها نکردم و ادامه‌اش دادم. فکر می‌کنم این تمام ماجرای حضور من تا امروز در کنار شماست.

چیزی که توضیح بیشترش خارج از حوصله این صفحات است.

فقط در پایان دلم نمی‌آید به نام یکی دونفر که در پیشرفت کاری‌ام خیلی به آنها مدیون هستم اشاره نکنم. کسانی که امروز در میان ما نیستند و شاید این اشاره به آنها ادای دینی باشد به محبت‌هایی که در حق من داشته‌ اند.

اول از همه زنده‌یاد حمیده خیر آبادی که مثل فرزندی به او علاقه داشته و دارم و بعد هم زنده‌یادان اردشیر افشین‌راد و مهدی ابالسلط. روحشان شاد.