زندگینامه احمدرضا احمدی شاعر و علت درگذشت ایشان

1402-04-21

۰ خواندن این مطلب 7 دقیقه زمان میبرد

زندگینامه احمدرضا احمدی شاعر و علت درگذشت ایشان

در این مطلب به معرفی زندگینامه شاعر احمدرضا احمدی می پردازیم، با ما همراه باشید.

احمدرضا احمدی شاعر، نمایشنامه نویس و نقاش ایرانی و از آغازگران شعر موج نو فارسی در دوران معاصر است.

احمدی 30 اردیبهشت 1319 در کرمان زاده شد.

وی کارمند بازنشسته کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است.

سرفصل ها

خلاصه زندگینامه احمدرضا احمدی :

پدر او کارمند وزارت دارایی بود. احمدرضا کوچک ترین فرزند خانواده 7 نفری بود.

جد پدری وی ثقه الاسلام کرمانی و جد مادری‌اش آقا شیخ محمود کرمانی است.

سال اول دبستان را در مدرسه کاویانی کرمان گذراند و سپس با خانواده به تهران کوچ کرد.

در دبستان ادب و صفوی تهران دوران ابتدایی را به پایان برد و دوره دبیرستان را در دارالفنون تهران به پایان رساند.

در سال 1345 دوره خدمت سربازی را به عنوان سپاهی دانش در روستای ماهونک کرمان آموزگاری کرد.

سبک ادبی احمدرضا احمدی :

او بنیان‌گذار سبک موج نو است که تبدیل به یک حرکت مدرنیستی در فرهنگ ایرانی شد.

و در داستان، نمایشنامه، تئاتر، سینما و نقاشی تأثیر گذاشت.

آشنایی عمیق احمدرضا با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیمایی باعث شد او رویکردی کاملاً تازه را در شعر معاصر آغاز و پی‌ ریزی کند.

او از بیست‌ سالگی به‌طور جدی به سرودن شعر پرداخت و اولین مجموعه شعرش را با عنوان «طرح» در سال 1340 منتشر کرد.

که مورد توجه جامعه ادبی و منتقدان آن دوران قرار گرفت.

رویا و تخیل دو عنصر مهم آثار او هستند که می‌توان گفت سبک سورئال دارد.

او پیشگام سورئالیسم در ادبیات کودکان شناخته شده است.

اشعار احمدرضا احمدی :

۱۳۹۶- «جای پای عاشقان در برف مانده است شعر و نقاشی»، نشر چلچله
۱۳۹۶- «نمایشنامه‌های شاعر در چهار جلد»، نشر چلچله
۱۳۹۵ – «به‌سوی تو می‌آیم»، سرزمین اهورایی
۱۳۹۵ – «دری به‌سوی دریا»، کتاب‌سرای نیک
۱۳۹۵ – «بدون دریا از قایق می‌نویسم»، نشر چلچله
۱۳۹۵ – «قطار از ریل خارج شد»، نشر چلچله
۱۳۹۵ – «آوازخوان آوازش را در باران تا سپیده ادامه داد»، نشر چلچله.
۱۳۹۴ – بر دیوار کافه، نشر ثالث
۱۳۹۴ – «لیوان شکسته»، انتشارات فصل پنجم
۱۳۹۳ – «به خاطر غنای این اندوه دستان ما را بگیر»، نشر مشکی
۱۳۹۳ – میوه‌ها طعم تکراری دارند، نشر ثالث
۱۳۹۲ – «می‌گویند بیرون از این اتاق برف می‌بارد»، نشر نیماژ
۱۳۹۲ – یادگار عشق و حرمان مدام، نشر ثالث
۱۳۹۱ – «از بارانی که دیر بارید»، نشر ثالث
۱۳۹۱ – «دفترهای واپسین، دفتر هفتم/به رنگ آبی نیلی»، انتشارات کتاب نشر نیکا
۱۳۹۱ – «دفترهای واپسین، دفتر ششم/به رنگ آبی دریا»، انتشارات کتاب نشر نیکا
۱۳۹۱ – «دفترهای واپسین، دفتر پنجم/به رنگ آبی آسمان»، انتشارات کتاب نشر نیکا
۱۳۹۱ – «دفترهای واپسین، دفتر چهارم/به رنگ سبز»، انتشارات کتاب نشر نیکا
۱۳۹۱ – «دفترهای واپسین، دفتر سوم/به رنگ زرد»، انتشارات کتاب نشر نیکا
۱۳۹۱ – «دفترهای واپسین، دفتر دوم/به رنگ پرتقالی»، انتشارات کتاب نشر نیکا
۱۳۹۱ – «دفترهای واپسین، دفتر اول/به رنگ آبی»، انتشارات کتاب نشر نیکا
۱۳۹۱ – «میوه‌ها طعم تکراری دارند»، نشر ثالث
۱۳۸۹ – «دفترهای سالخوردگی (دفتر هفتم)، می‌خواستم روزی گریه کنم: سیب سرخ»، نشر چشمه
۱۳۸۹ – «دفترهای سالخوردگی (دفتر ششم)، روزی که ما سوار قطار شدیم: هوا ابری بود» نشر چشمه
۱۳۸۹ – «دفترهای سالخوردگی (دفتر پنجم)، در انتهای کوچه در باران شمع را روشن می‌کنیم: تنهایی»، نشر چشمه

اشعار شاعر احمدرضا احمدی:

۱۳۸۹ – «دفترهای سالخوردگی (دفتر چهارم)، به درخت انار رسیدم انارها شکسته بودند: عشق»، نشر چشمه
۱۳۸۹ – «دفترهای سالخوردگی (دفتر سوم)، پس از فراغت‌های مدام: نیستی»، نشر چشمه
۱۳۸۹ – «دفترهای سالخوردگی (دفتر دوم)، چترهای کهنه در باران باز نمی‌شدند: حرمان»، نشر چشمه
۱۳۸۹ – «دفترهای سالخوردگی (دفتر یکم)، در این کوچه‌ها گُلِ بنفشه می‌روید: باران»، نشر چشمه
۱۳۸۹ – «احمدرضا احمدی از ایوان خانه‌شان فرار کرد»، نشر نظر
۱۳۸۹ – «مژدگانی به یابنده احمدرضا احمدی»، نشر نظر
۱۳۸۹ – «پسرکی به نام احمدرضا احمدی گم شده‌است»، نشر نظر
۱۳۸۹ – «دربه‌در به دنبال احمدرضا احمدی»، نشر نظر
۱۳۸۹ – «هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود»، نشر چشمه (چاپ اول توسط نشر ماهریز)
۱۳۸۸ – «بهاریه»، حوض نقره
۱۳۸۸ – «همه شعرهای من»، نشر چشمه
۱۳۸۷ – «روزی برای تو خواهم گفت»، نشر ثالث
۱۳۸۶ – «چای در غروب جمعه روی میز سرد می‌شود»، نشر ثالث (چاپ دوم، ۱۳۸۷ نشر ثالث)
۱۳۸۵ – «ساعت ۱۰ صبح بود»، نشر چشمه (چاپ دوم و سوم، ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷، نشر چشمه)
۱۳۸۳ – «عزیز من»، نشر افکار (چاپ سوم، 1390 نشر افکار)
۱۳۸۱ – «یک منظومه دیریاب در برف و باران یافت شد»، نشر ماه‌ریز
۱۳۷۸ – «عاشقی بود که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده بود»، نشر سالی (چاپ دوم، ۱۳۸۷ نشر افکار)
۱۳۷۶ – «از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی»، سازمان همگام
۱۳۷۳ – «ویرانه‌های دل را به باد می‌سپارم»، نشر زلال
۱۳۷۲ – «لکه‌ای از عمر بر دیوار بود»، نوید شیراز
۱۳۶۹ – «قافیه در باد گم می‌شود»، پاژنگ (چاپ دوم، ۱۳۸۶ نشر افکار)
۱۳۶۴ – «هزار پله به دریا مانده است»، نشر نقره (چاپ دوم، ۱۳۸۲، نشر فانوس)
۱۳۵۹ – «نثرهای یومیه»، ناشر: احمدرضا احمدی (چاپ دوم، ۱۳۸۲، نشر فانوس)
۱۳۵۲ – «ما روی زمین هستیم»، انتشارات زمان (چاپ دوم در مجموعه «همه آن سالها»، ۱۳۷۱، نشر مرکز)
۱۳۵۰ – «من فقط سفیدی اسب را گریستم»، دفترهای زمانه (چاپ دوم در مجموعه «همه آن سالها»، ۱۳۷۱، نشر مرکز)
۱۳۴۷ – «وقت خوب مصائب»، انتشارات زمان (چاپ دوم در مجموعه «همه آن سالها»، ۱۳۷۱، نشر مرکز)
۱۳۴۳ – «روزنامه شیشه‌ای»، انتشارات طرفه (چاپ دوم در مجموعه «همه آن سالها»، ۱۳۷۱، نشر مرکز)
۱۳۴۱ – «طرح»، ناشر: احمدرضا احمدی (چاپ دوم در مجموعه «همه آن سالها»، ۱۳۷۱، نشر مرکز)

گروه ادبی طرفه:

احمدی در سال 1343 به همراه نادر ابراهیمی، اسماعیل نوری علاء، مهرداد صمدی، محمدعلی سپانلو، بهرام بیضایی، اکبر رادی، جعفر کوش‌آبادی، مریم جزایری و جمیله دبیری گروه طرفه را با هدف دفاع از هنر موج نو تأسیس کرد.

انتشار دو شماره از مجله طرفه و تعدادی کتاب در زمینه شعر و داستان از فعالیت‌های این گروه بوده‌ است.

آرم این گروه یک خروس بود و اعضای آن را اغلب دانشجویانی تشکیل می‌دادند که سودای انقلابی ادبی را در سر داشتند.

صحبت های دیگران درباره احمدرضا احمدی:

احمد پوری: آخماتوا شاعری بود که به جریان شعر بعد از سمبلیست‌ها پیوست، جریانی که دیگر از نشان‌دادن سمبل هرچیز خسته شده بود و می‌خواست وقتی از چیزی سخنی بگوید معنای صریح آن به ذهن برسد.

او تا آخر ایستاد و به راه خود ادامه داد؛ از این جهت احمدی شبیه آخماتواست.

هرچند شعر این دو باهم فرق می‌کند نکته در وفاداری این دو به تلقی‌شان از شعر است.

در دههٔ چهل و پنجاه که اوج تب‌وتاب‌ها بود، احمدی همچنان فضا و مضمون اشعار اولیه خود را دنبال می‌ کند.

اتاق و دنیای درون خود را پی‌می‌گیرد و بیرون از لابه‌لای شعر او پیداست در سال‌ های جنگ هم او همچنان راه خود را می‌ رود و از تنهایی‌ اش می‌گوید. انگار کاری به هیاهوی بیرون ندارد و خودش است و شعرش.

مسعود کیمیایی: احمدی از همان ابتدای راه یک «آرتیست» و «دیوانه» بود. پریشانی دوست‌داشتنی و غیرقابل‌ِمهاری داشت و نگاهی به شاعران اطراف خودش نداشت هرچند آن‌ها را می‌ خواند.

جای دیگری اسبش را می‌تاخت. احمدی اصلاً با واژه، کار دیگری داشت. او شاعر سیاسی است.

اما شاعر ایدئولوژیکی نیست.

او فاعلِ فردی را به فاعل فوق‌ فردی و اجتماعی تبدیل کرد.

شمس لنگرودی:

در آن سال‌هایی که دانشجو بودم فکر نمی‌ کردم روزی بیاید که در بزرگداشت احمدی صحبت کنم و فکر می‌ کنم ما در آن سال‌ ها حق داشتیم که احمدی را نپذیریم و هنوز هم این حق را داریم.

در سال۱۳۴۱ که احمدی هنوز شاعری نورسیده بود ناگهان کتابی منتشر کرد که بعد‌ها دیدم این کتاب در تقابل با شعرهای مفهومی آن سال‌ هاست.

مدرنیسم در دهه چهل تازه داشت شکل می‌ گرفت.

احمدی در چنین شرایطی کتابی منتشر کرده بود در تقابل با این اتفاقات، و طبیعی بود که خیلی‌ ها زیر بار نروند.

اما جالب اینجاست که نخستین کسی که شعر او را قبول کرد کسی بود به نام «علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی» که نگاه سیاسی داشت.

از آن پس خوانندگان شعر عمدتاً به دو گروه تقسیم شدند.

و کسانی که به‌دنبال شعر مفهومی بودند از کسانی که به‌دنبال شعر موج نو بودند، جدا شدند.

و این موج نو را فریدون رهنما تحت تأثیر جریانات انقلابی فرانسه روی شعر احمدی گذاشت و بعد از مدتی عموم شاعران در این دو دسته قرار گرفتند.

قصد آن‌ها این بود که اگر شعر، مفهومی هم دارد باید تنها فضای آن را القا کرد.

گاهی خود احمدی هم آرام‌آرام از این نوع شعر دور می‌افتاد؛ اما ماند و مسیرش را در شعر دنبال کرد و آن را به پختگی رساند.

فعالیت احمدرضا احمدی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان:

احمدی در مهرماه سال 1349 به استخدام کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان درآمد.

او تا سال 1385 در سمت مدیر بخش تولید موسیقی کانون فعالیت کرد و از سال 1358 تا زمان بازنشستگی یعنی سال 1373 به‌عنوان ویراستار در بخش انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به کار مشغول بود.

کارهای مهمی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان زیر نظر او انجام شد.

ازجمله تدوین ردیف موسیقی ایرانی، آوازهای محمدرضا شجریان، شعرخوانی و ضبط صدای شاعران مهم با آثاری از نیما یوشیج، احمد شاملو، نادر نادرپور، فروغ فرخزاد، یدالله رؤیایی، نصرت رحمانی.